و آمنه سلام الله علیها مادر آن حضرت گفت : والله که چون پسرم بر زمین رسید ، دست ها را بر زمین گذاشت و سر به سوی آسمان بلند کرد و به اطراف نظر کرد ، پس از او نوری ساطع شد که همه چیز را روشن کرد و به سبب آن نور ، قصرهای شام را دیدم و در میان آن روشنی ، صدایی شنیدم که قایلی می گفت : بهترین مردم را زاییدی ، پس او را محمد نام کن و چون آن حضرت را به نزد عبدالمطلب آوردند ، او را در دامن گذاشت و گفت : الحمدالله الّذی اَعطانی هذا الغُلامَ الطّیّب الاَردانِ قد سادَ فی المهدِ علی الغِلمانِ

حمد می گویم و شکر می کنم خداوندی را که عطا کرد به من این پسر خوشبو را که در گهواره بر همه اطفال سیادت و بزرگی دارد . پس او را تعویذ نمود به ارکان کعبه و شعری چند در فضایل آن حضرت فرمود . و در آن وقت ، شیطان در میان اولاد خود فریاد کرد تا همه نزد او جمع شدند و گفتند : چه چیز تو را از جا برآورده است ای سیّد ما ؟ گفت : وای ب شما ، از اول شب تا حال ، احوال آسما و زمین را متغیّر می یابم و باید که حادثه عظیمی در زمین واقع شده باشد که تا عیسی به آسمان رفته است ، مثل آن واقع نشده است ، پس بروید و بگردید و تفحّص کنید که چه امر غریب حادث شده است ! پس متفرق شدند و گردیدند و برگشتند و گفتند : چیزی نیافتیم .آن ملعون گفت که استعلام این امر کار من است . پس فرو رفت در دنیا و جولان در تمام دنیا تا به حرم رسید ، دید که ملائکه اطراف حرم را در بر گرفته اند ، چون خواست که داخل شود ، ملائکه بانگ بر او زدند . برگشت ، پس کوچک شد ، ماند گنجشکی و از جانب کوه حرا داخل شد ، جبرئیل گفت : برگرد ای ملعون ! گفت : ای جبرئیل ! یک حرف از تو سؤال می کنم : بگو امشب چه واقع شده است در زمین .

جبرئیل گفت : محمد صلی الله علیه و آله و سلّم که بهترین پیغمبران است امشب متولد شده است . پرسید که آیا مرا در او بهره ای هست ؟ گفت : نه ! پرسید که آیا در امت او بهره دارم ؟ گفت : بلی ! ابلیس گفت : راضی شدم !

از حضرت امیر المؤمنین علیه السلام روایت شده است که چون آن حضرت متولد شد ، بت ها که بر کعبه گذاشته بودند همه بر رو درافتادند و چون شام شد این ندا از آسمان رسید که : « جاء الحقّ و زهَقَ الباطلَ إنّ الباطلَ کانَ زهوقاً » و جمیع دنیا در آن شب روشن شد و هر سنگ و کلوخی و درختی خندیدند و آنچه در آسمانها و زمین ها بود تسبیح خدا گفتند و شیطان گریخت و می گفت : بهترین امت ها و بهترین خلایق و گرامی ترین بندگان و بزرگترین عالمیان محمد صلی الله علیه و آله و سلّم است

.

از حضرت صادق علیه السلام روایت شده است که ابلیس به هفت آسمان بالا می رفت و گوش می داد و اخبار سماویه را

می شنید ،پس چون حضرت عیسی علی نبیّنا و آله و علیه السلام متولد شد ، او را از سه آسمان منع کردند و تا چهار آسمان بالا می رفت .

چون حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلّم متولد شد ، او را از همه آسمانها منع کردند و شیاطین را به تیرهای شهاب از ابواب سماوات راندند .

پس قریش گفتند : « باید وقت گذشتن دنیا و آمدن قیامت باشد که ما می شنیدیم که اهل کتاب ذکر می کردند » .

پس عمروبن امیّه که داناترین اهل جاهلیت بود ، گفت : « نظر کنید اگر ستاره های معروف که به آنها هدایت می یابند

مردم ، و به آنها می شناسند زمان های زمستان و تابستان را ، اگر یکی از آنها بیفتد ، بدانید وقت آنست که جمیع

خلایق هلاک شوند و اگر آنها به حال خودند و ستاره های دیگر ظاهر می شوند ، پس امر غریب باید حادث شود . و صبح

آن روز که آن حضرت متولد شد ، هر بتی که در هر جای عالم بود بر رو افتاده بود و ایوان کسرا یعنی پادشاه عجم بلرزید و

چهارده کنگره آن افتاد و دریاچه ساوه که سالها آنرا می پرستیدند ، فرو رفت و خشک شد و وادی سماوه که سالها بود

کسی آب در آن ندیده بود ، آب در آن جاری شد و آتشکده فارس که هزار سال خاموش نشده بود ، در آن شب خاموش

شد و داناترین علمای مجوس در آن شب در خواب دید که شتر صعبی چند اسبان عربی را می کشند و از دجله گذشتند

و داخل بلاد ایشان شدند و طاق کسری از میانش شکست و دو حصّه شد و آب دجله شکافته شد و در قصر او جاری

گردید و نوری در آن شب از طرف حجاز ظاهر شد و در عالم منتشر گردید و پرواز کرد تا به مشرق رسید . و تخت هر

پادشاهی در آن صبح سرنگون شده بود و جمیع پادشاهان در آن روز لال بودند و سخن نمی توانستند بگویند و علم

کاهنان برطرف شد و سحر ساحران باطل شد و هر کاهنی که بود ، میان او و همزادی که داشت - که خبرها به او

می گفت - جدایی افتاد . و قریش در میان عرب بزرگ شدند و ایشان را آل الله گفتند ، زیرا که ایشان در خانه خدا بودند .

ادامه دارد . . . .

توصیه به تقوا ، زهد و ادب :

ابوذر عرض کرد : ای رسول خدا (ص) مرا وصیت کن .

آن حضرت فرمود :

من تو را به تقوای الهی توصیه می کنم ، چون که آن سرگل هرچیز است .

پیوسته قرآن کریم را بخوان . و یادکرد خداوند عزّ و جلّ

چونکه آن در زمین برایت نوری و در آسمان برایت اندوخته ای است .

از بسیار خندیدن برحذر باش ، چونکه آن دل را می میراند و درخشش روی را از میان می برد .

بر تو باد ملازمت جهاد کردن ، چونکه آن رهبانیّت امت من است .

مسکینان را دوست بدار و با آنان بنشین .

به او بنگر که پایین تر از توست ، بدو منگر که بالاتر از توست ،

چرا که بهتر باعث می شود که در نعمت الهی که از آن برخورداری به چشم حقارت ننگری .

حق را بگوی ، اگر چه تلخ باشد .

آنچه از [ عیب ] خود می دانی باید تو را از [ پرداختن به عیب ] مردم منصرف کند

و آنچه خود مرتکب آن می شوی در آنان به جستجویش مباش ،

و همین عیب تو را بس که آنچه در خود نسبت به آن ناآگاهی ، در دیگران بشناسی اش

و آنچه را که خود مرتکب می شوی ، در آنان به جستجویش باشی .

آنگاه با دست [ مبارک ] خویش بر سینه ام زد و فرمود : ای ابوذر !

تدبیری چون خرد ،

پرهیزی چون نیازاردن مردم ،

و حسبی چون نیک خویی وجود ندارد .